ßeni sevmeyeceğini ßiliyordum...

[Yonca eylem]

Sevmeyeceğini biliyordum ilk günden beri... Çok sevdiğim bu şehri, bana dar edeceksin biliyorum... Anladın sevdalanışımdan, tanıdın beni sana bakarken alev alev yanan gözlerimden. Gözüm kapalı sevda uçurumuna atlamamdan tanıdın.. Çünkü sende benim gibiydin... Sende hep seni sevmeyecek sevdalara koştun... Her kapıda benim gibi, sana acı çektiren, yaralayan ve o yaraların kapanmasına izin vermeyenleri aradın. Tıpkı benim gibi sende incitip kıranı sevdin hep. Sen söylemesende bakışın, korkun, dokunuşun bir bir itiraf etti bütün gerçekleri... Beni sevmeyeceğini biliyordum. Kabullenmiştim gelişinin gidişin olacağını. Ama ben de kendim gibi birini sevmeye susamıştım. Gerçekten incitilmeye, acı çekmeye, tıpkı kendim gibi birini özlemeye, ekmek gibi, su gibi muhtacım... Sevilmeye susamıştım. Gözlerinde aynı susamışlığı görünce tutamadım, aktım gittim nehir misali sevda nehrine senin gözlerinde... Yıllarca sakladığım ne kadar cümle varsagarip bir telaşla savurdum rüzgara... Söylememem gerekenleri söyleyince anlarsın heyecanımı. Git gide daha çok saplanır sözcüklerim çamura. Çırpınır, çırpındıkça daha çok kirlenir, daha çok dibe sürükler asi yüreğimi... Bu şehirde aşk bir savaşa dönüşmüştür artık, bütün silahlarını kullanırsın bu savaşta ve daha çok acı çekersin. Kendi mutluluğunu kendi ellerinle atarsın en dipsiz kuyulara. Sanki hiç mutlu olmak, sevmek, sevilmek istemiyormuş gibi. Kendinden insafsızca intikam alır gibi. Hiç olmadık bir anda, alınıp koparılmaktansa kendi elimizle onu yok etmek, var olmasına, bizi koparmasına izin vermeden biz yok ederiz mutluluğumuzu. Aslında bir intikam değil, acımasız hayata ve adaletsiz kurallarına bir isyan belki de bir başkaldırıştı bu... Bizim gibilerin sevdaları dünyanın en mutsuz istasyonu değilmiydi. Uzaklara, sınırların ötesine gitmek isteyenlerin ama bir türlü gidemeyenlerin garıydı... Elbet bir gün yanar bu sevda durakları, bizim gibilerin gezdiği hasret yolları tutuşacaktı bir gün. İşte bu yüzden zindandan beterdi sevda, tuzak olurdu yollarımıza. Böylesi sevdalara düşmek, bağlanmak uzaklara, sınırların ötesine gitmeyi engellemekti... Bizim gibiler, güneşli bir günde başlayan sağanak yağmur gibi hep hırçın, hüzünlü, kırılgandık her şeye... Her seferinde bizi istediğimiz gibi sevmeyenlerin hayaletlerini arar dururuz imkansız bedenlerde, bulamayacağımızı bile bile... İşte bu yüzden hayatımız, anılarımız saçılmış ortalığa, hayatımızdaki her şey gibi darma dağın. Zaten bizim gibiler adı düzen olan her şeyden nefret etmez miyiz? Hem toplasak ne olacak ki!... Bir gün biri gelip biriktirdiğimiz, düzenlediğimiz, üzerine titrediğimiz her şeyi, tıpkı daha öncede olduğu gibi, ansızın, savurup, dağıtıp gitmeyecek mi? Ve ne acı, biz gidip nerde bizi sevmeyecek, acı çektirip, incitecek olanlara bağlanacağız. Telefonlara çıkmayanlara tutuklu kalacağız... Bir kere açtım kapılarımı sana. Bir kere hissettirdim sana, senin gibi olduğumu. Aslında bende biliyordum en başından, sen seni sevmeyenleri seveceksin tıpkı benim gibi. Halbuki öyle özledimki benim gibi birini sevmeyi, incitilmeyi özlemeyi... Şimdi kollarımı uzatıp, avuçlarımı çeviriyorum hep gri olan bulutlara. Mutluluk avuçlarımdaydı, tutamadım kaçtı diyorum. Kaçtı derken ayrılığın karanlığında kapatıyorum avuçlarımı boşluğa. Biliyorum kimi seversek sevelim hiç kapanmayacak yaralarımız... Hiç kapanmayacak ve avuçların ayrılığın karanlığında boşluğa kapanacak... Tıpkı benim gibi...