Akdeniz?in kızgın güneşinden serin göllere doğru uzayıp giden St. Paul Yolu, yürüyüşçülerin adımlarıyla yüzlerce yıllık uykusundan uyanıyor.

[aysien]

Akdeniz?in kızgın güneşinden serin göllere doğru uzayıp giden St. Paul Yolu, yürüyüşçülerin adımlarıyla yüzlerce yıllık uykusundan uyanıyor.



Buralarda köylüler yılda iki ay boyunca kekik toplar. Eylül ve ekim ayında onları yaylalara çıkaran şose yol, küçük taşlara vuran katır toynaklarının sesiyle yankılanır; kekiğin kokusu kuru havada asılı kalır ve ardıçların altındaki gölgeler yorgun toplayıcıları yakıcı güneşten korur...
Hasata daha iki ay var. Çevrede bizden başka kimse yok. Güneşin yüzünü yeni göstermeye başladığı saatlerde iki arkadaşımla birlikte yoldayız... Antalya, Köprülü Kanyon Milli Parkı'nda, Çaltepe köyünün yukarısındaki Hopbilla yaylalarına doğru yürüyoruz. Yavaş ilerliyoruz; çünkü Robert ve ben yolun her kıvrımını kırmızı ve beyaz boya ile işaretliyoruz. Ueli ise GPS kayıtlarını not ediyor. Bu kayıtlar, Lykia Yolu'ndan sonra Türkiye'nin ikinci "uzun mesafe yürüyüş rotası" olacak bir rotayı belgeleyecek. Tarihler henüz 2004 yılı yaz başını gösteriyor...
Dört haftada kat edilebilecek, yaklaşık 500 kilometrelik bir rotayı içerecek ve Pisidia Antiokheia'sında (Yalvaç) sonlanacak bu güzergâhın işaretleme çalışmalarında bizlere, farklı zamanlarda katılıp yardım eden 20 kadar gönüllü daha var... Bugün bana Robert ve Ueli eşlik ediyor. Aspendos'tan 3–4 günlük yürüyüş mesafesindeki Çaltepe'nin kuzeyine doğru yol alıyoruz. Arkamızda, çok aşağılarda kıvrılarak akan Köprü Çayı boyunca uzanan Çaltepe var. Taş döşeli eski yol yamaçların üzerine doğru çıkıyor. Akşama kadar işaretlemeyi sürdürüyoruz. Gün batarken bir kuyunun yanı başında kamp kuruyoruz ve meşe ağaçlarının kök saldığı, derin ve yumuşak toprakla dolu bir çukurlukta uykuya dalıyoruz...
Sabahın erken saatlerinden beri yoldayız. Bugün üzerinde yürüdüğümüz bu taşlı, dar yol, bizi en yüksek noktaya, "Kapının Başı" olarak bilinen dar geçide götürüyor. Artık farklı yüksekliklere alıştık... Çitle çevrili bir kuyu ve sağda solda birkaç kulübenin –yani Çaltepe'den beri karşımıza çıkan medeniyete dair ilk işaretin– yakınında duruyoruz. Bahçesini çapalayan ufak tefek bir adam işini yarıda bırakıyor ve yanımıza geliyor: "Gelin, gölgede oturun, bir şeyler için"... Sırt çantalarımızı yere bırakıp, kocaman bir ardıcın altındaki sedire yerleşiyoruz. Bayram Bey, "Hayatım bu yaylada geçti" diyor ve ekliyor: "Buraya en son üç yıl önce bir yabancı gelmişti. İstanbul'dandı"... Sonra daha da eskileri hatırlıyor: "20–25 yıl önce, bir İngiliz geldi. Siz nerelisiniz?"
"Ben de, arkadaşım da İngiliziz" diye yanıtlıyorum. Bayram, hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyor. "Fakat diğer arkadaşım İsviçreli" dediğimde hemen neşeleniyor; sanki uluslar koleksiyonu yapıyor. Güzel bir sohbetin ardından Bayram'a veda ediyoruz.
Akşamüzeri tepenin kuzey kıyısındayız. Aşağıdaki vadinin sonunda Kuzdere köyü var. Belova yaylasından Kuzdere'ye inerken güneş batmak üzere. Hava kararmadan kamp kuracak bir düzlüğe ulaştığımız için şanslıyız...