Şeyh Raşid bin Said el Maktum, bir zamanların balıkçı köyünü bir dünya kentine dönüştüren yolda ilk adımları attı. Ve Dubai’de, sıcak kumların üzerinde düş kuleleri yükseldi.

[aysien]

Şeyh Raşid bin Said el Maktum, bir zamanların balıkçı köyünü bir dünya kentine dönüştüren yolda ilk adımları attı. Ve Dubai’de, sıcak kumların üzerinde düş kuleleri yükseldi.



Bir varmış bir yokmuş, bir zamanlar çok büyük hayalleri olan bir şeyh varmış. Basra Körfezi kıyılarında, güneşin kavurduğu uykulu bir köyü de içine alan topraklarında, köhne yelkenlilerini ve balıkçı teknelerini kıvrıla büküle akan dar nehir boyunca demirlemiş inci avcıları, balıkçılar ve tüccarlar yaşarmış. Kimsenin tuzlu bir ırmaktan başka bir şey görmediği bu yerde, Şeyh Raşid bin Said el Maktum dünyaya açılan bir kapı görürmüş.

Derken 1959'da bir gün, nehri gemilerin geçebileceği kadar genişletip derinleştirmek için petrol zengini komşusu Kuveyt'ten milyonlarca dolar borç almış. Rıhtımlar, ambarlar inşa etmiş; yollar, okullar ve evler yapmayı planlamış. Bazıları deli olduğunu düşünmüş, bazıları da yanlış yolda olduğunu... Ama Şeyh Raşid yeni başlangıçların gücüne inanıyormuş. Kimi zaman, şafak sökerken yanına oğlu Muhammed'i de alır, ıssız nehir kıyısında yürür, elleri ve sözleriyle düşlerini gökyüzüne yazarmış. Sonunda söyledikleri çıkmış. O, düşlerini gerçekleştirmiş ve insanlar buraya akın etmiş.

Bugün Dubai'yi, oğlu Şeyh Muhammed bin Raşid el Maktum yönetiyor ve nehir kıyısında, bir dönemler babasının gökyüzüne yazdığı düşlerini, milyonlarca insanın yaşadığı, ışıl ışıl, klimalı gökdelenlerle dolu bir fantezi dünyasına dönüştüren kendi düş kuleleri yükseliyor. Manhattan'ı andıran silueti, dünya standartlarındaki limanı ve devasa gümrüksüz alışveriş merkezleriyle, küçük Dubai artık Hindistan'dan daha fazla turist, Singapur'dan daha fazla ticari yük gemisi ve pek çok Avrupa ülkesinden daha fazla yabancı sermaye çekiyor. Dubai'ye yaşamak ve çalışmak üzere yerleşmiş 150 farklı ulustan insan var. Bu insanların en zenginleri için –bazıları palmiye ağacı biçiminde– yapay adalar bile inşa edilmiş. Yüzde 16 olan ekonomik büyüme hızı, neredeyse Çin'in iki katı. İnşaat şantiyelerindeki vinçler, şehrin siluetine düşülmüş ünlem işaretlerini andırıyor.

Dubai ayrıca, yıkımların ve durağanlığın yaşandığı Ortadoğu'da ender başarı öykülerinden biri. Dubai'nin şatafatlı bir istisna mı, yoksa diğer Arap uluslarının da kopya etmesi gereken bir model mi olduğu, İslam dünyasının modernleşmeyle başa çıkmaya çalıştığı şu günlerde irdelenmeye değer bir soru. El Arabiya haber kanalının müdürü olan Suudi gazeteci Abdulrahman el Raşid durumu şöyle özetliyor: “Dubai, Arap dünyasının geri kalanı üzerinde bir baskı oluşturuyor. Şimdi insanlar kendi yöneticilerine 'Dubai bunu yapabildiyse biz neden yapamıyoruz' diye sormaya başladı."

Yeryüzünde Dubai'nin eşi benzeri yok dense yeridir. Burası, şaşaalı yaşamın dünya başkenti. Aşırılığın ve fırsatların dünyası olan Dubai öyle bir yer ki, tenis yıldızı Andre Agassi ile Roger Federer, Burj Al Arab adlı mega otelin çatısındaki helikopter pistinde gösteri maçı yapıyor; üzeri pırlanta işlemeli cep telefonları, tanesi 10.000 dolardan peynir ekmek gibi satılıyor. Her yıl milyonlarca insan sadece alışveriş yapmak için buraya uçuyor.